İLETİŞİM

Asrımızın demeyelim fakat “Son zamanların en büyük hastalığı nedir?” diye sorarsanız; ne verem, ne kanser, ne de kalp krizi derim ben...

            Evet bu elektronik çağda en büyük toplumsal hastalığımız ne yazık ki; “İletişim bozukluğu” veya bir başka deyimle “İletişim” eksikliğidir. Kısaca “İLETİŞİM”.

Neden mi? Nedenini siz benden iyi biliyorsunuz…

Şimdi çoluk çocuk, herkesin elinde bir cep telefonu.Telefon değil adeta cepte taşınan bir dünya.. Bilip bilmediğin , duyup duymadığın, tanıyıp tanımadığın her şey, ama her şey bu meretin içinde.Özellikle+18 dediğimiz ve hiç bir annenin, babanın çocuklarının bakmasını, görmesini arzulamadıkları edepsiz diyeceğim amma artık o kelime de az geliyor bence.Edep, haya, ahlak, şuur dışında aklınızda olumsuz olan ne varsa hepsini bu küçük cin kutusunun içine yerleştirmişler, hem de aleni ..

BİR AYRI HASTALIK DAHA VAR

Evde kalan anne baba ellerinde kumanda, biri “ben dizi izleyeceğim” , diğeri “ben haberlere bakacağım” diyerek aynı evde ama ayrı odalarda, birbirinden tamamen kopmuş ve hatta habersiz iki yaratık!

Ne olacak bu halimiz? Bu işin sonu nereye varacak?..

Ben, şahsen bu sorunun cevabını veremiyorum. Siz verebiliyorsanız çıkın söyleyin..

Ama rahmetli ÖZAL diye bir cumhurbaşkanımız vardı, O, şöyle diyordu; “Unutmayın! Her televizyonun bir de kapatma düğmesi var ha!..”

BİR BAŞKA KÖTÜ ÖRNEK

Adamın evine misafir gidiyorsunuz, üç beş kişi havadan sudan konuşurken, o televizyon da sesi kısılmadan konuşmaya devam ediyor.Sanki Allahın emri, peygamberin kavli. Kapat kardeşim kapat! Kapat da bir iki sohbet edelim lütfen!..

Benim bir ablam vardı, hala da var. O şöyle diyordu; “ Televizyon olan evde muhabbet olmaz.”

Doğru değimli ya kardeşim?

Evet. Unutmayalım ki her televizyonun bir de kapatma düğmesi var.

            Gelin, bir araya geldiğimizde “TV” denen illetten bir, iki saatliğine de olsa ayrı kalalım. O bizi kapatmasın! Gerektiğinde biz onu kapatmasını bilelim.

            Eskisi gibi güzel iletişimler kurabilmek dileği ile..