VAY LİMİNE DAYÉ !

‘Yeni yılda yaşam diliyorum.’ demiştim ilk yazımda. Fakat sadece kadın cinayetlerine değinmiştim. Şimdiyse geçtiğimizin yılın diğer ölümlerinden bahsetmek istiyorum. Yitip giden canlar hatırlanıp, ders alınıp öyle başlansın bir yıla diye, unutulmasın diye, eğer mümkünse tabi.Ne olmuş, neyi değiştirmiş ki neyi değiştirecek.Göreceksiniz ki hiçbir şeyi…

Öncelikle canımızın çok yandığı Özgecan’ımızı kaybettiğimiz bir yıl oldu ki ölsek unutturamazlar bize. Son olsun dedik de olduramadık.

Onlarca şehit verdik, onlarca evladı yetim bıraktık da yine de sağlayamadık şu barışı. Kimse veremedi onların hesabını da.Onlara hesap da. Veremezler de…

Suruç, ardından Ankara'da bir çok insan öldü.Taraf tutma gereği hissettik de ölümlere üzülemedik.

Kıyıya vuran Aylan Kurdi’ ye yandık da Cizre’deki Miray bebeğe yanmayı beceremedik. Yine illa taraf tutmak istedik. Ölümün tarafı da taraftarı da olunmaz, öğrenemedik. Hele de söz konusu bir bebekse. Özür dilerim, insanlığımız yoktu bazen.

Suriye’deki kardeşlerimizin bazılarına yardım eli uzattık da, kalanları sanki ölüme terkettik gibi bir his var içimde.Ayrıca bir türlü kabullendiremedik bazılarımıza onları,dışladık, emeklerini sömürdük. Aslında kaderimizin onlardan çok da farklı olmadığını da idrak etmiş değiliz hala.

Sokaklarımızda hendekler, barikatlar, kulaklarımızda kurşun sesleri, bomba sesleri eksik olmuyor son zamanlarda. Burada dayaşlılar,bebekler,polisler,herkesimden insanlar ölüyor.Ama kurşunla ama açlıkla.İkiside burnumun direğini sızlatıyor.Vaylimine dayé!

Hal böyleyken, bu topraklarda durum bu kadar acıyken, ki daha sayamadığım niceleri varken,yine de yeni yıl coşkuyla karşılanabiliyor ya hayret ediyorum. Demek ki gerçekten ateş düştüğü yeri yakıyor. İşte bu yüzden benim tavsiyem, bu yeni yılda çocuklarınıza ‘vicdanlı olmayı’ öğretin sadece. Sanırım gerisini onlar halledebilir.